An aucit a un joen poèta de lengua catalana enes budèths de Barcelona, aquiu a on era sòrt deth vandalisme pòt virar de forma massa facilla de cap tath delicte de sang. E era sang, ja se sap, non acabe de borrar jamès eth sòn esclau, com remèrque damb sentiment e intelligéncia er escrivan Josep Maria Fonalleras, que tanben rebrembe era (mala) sòrt d’un aute poèta maximum e eterodòx, Pier Paolo Pasolini, mòrt en extraradi de Roma per non se sap qui, encara. Ne se saberà. Non coneishia cap libre de Salvador Iborra, eth poèta aucit era setmana passada, mès es croniques qu’entònen eth sòn rèquiem coïncidissen en explicar qu’auie predileccion pes “non-lòcs”, sus es quaus escriuec ath long dera sua òbra abracada de patac: “Es non-lòcs son es lòcs a on èm mès comòdes dempús dera pèrta. Son espacis que non impliquen ne renóncia ne consecucion deth desir”. Per casualitat, tròbi ua referéncia ad aguesti espacis mentre liegi un des darrèrs libres (Religió i comunicació) de Lluís Duch, capable de mostrar-mos era complexitat deth món de forma clara, distinta e en relacion damb aquerò absent e inefable: tèrme nomentat per Marc Augé, es non-lòcs son espacis urbans, coma es aeropòrts, es places grises e es bastisses administratives, lòcs de pas, encastres despersonalizadi, enes quaus es relacions basades ena “cordialitat” son lèu lèu impossibles. Dilhèu ei aguesta era condicion essenciau dera nòsta existéncia, en ambit dera postmodernitat, ambit de fragmentacion: abitam tostemp un non-lòc, un “entre” desarraïtzat, coma eth pònt qu’amasse es costats der arriu e les da sentit, mentre nosati passam com abandonadi, entre eth corròp d’amnes damnatjades peth pas d’ua vida dejà incomplèta.
(Diari Segre, 8 d'octobre de 2011)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada