Era lum ja non ei era madeisha, a despièch des calors darrères qu’encara compareishen. Era flaira arrefrescanta deth maitin en carrèr banhe eth preludi d’un nau temps, e de cap ath tard, quan ara era vrespada ei mès d’ora, bronissen damb nèrvi es maishines tà hèr lenha. Dessús era tèrra, en aguest ara, en aguest ací, semble acuélher-mos eth parçan dera tardor primigènia, pr’amor que, mès que víuer, abitam eth temps e passam coma bromères estordides peth cicle deth cèu. Era tardor anóncie era dubertura tara vida e, per tant, tara mòrt, perque era mòrt non ei temps finau, senon pur limit que condicione e distingís uns òmes d’uns auti. Sense era, non seríem. Tot çò qu’ei, qu’ei limit, e, per tant, infinit, coma era còrda que tant podem talhar en un punt coma en un aute. M’agraden fòrça es paraules precises, com paraules de tardor, de Goethe: “Un petit cercle / limite era nòsta vida, / e fòrça generacions / s’amassen sense parar / ena cadea infinita / dera sua existéncia”. Mo’n vam tara tardor, en moviment essenciau, coma eth que corone eth tuc dera montanha, que bèth dia aurà de baishar. Era tèrra s’assegure dejós des pès, perque, dejós deth cèu esclarit, tant era èrba coma era casa, tant era plaça coma eth que passe son mès evidents, e per aquerò, mès decadents. E com sigue que tot se distingís, tot s’encomane e s’estaque per ua unitat cosmica, qu’es tempsi modèrns an trencat. Era tardor a de besonh silènci, mès arrés ja non vò carar e era paraula se torne pèga. Era tardor mos mesure, mos abandone e mos lance tara mar infinita de tot çò que mos acompanhe. Aguest ei ara eth parçan dera eternitat.
(Diari Segre, 24 de seteme de 2011)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada