Vint ans d’autogovèrn son ua oportunitat entà préner en consideracion era experiéncia apilerada e començar a traçar un nau diboish dera autonomia que volem, ocasion magnifica entà reconciliar politica e umanisme, bon govèrn e identitat collectiva, sentiments e razons. Dilhèu ei que mos cau mès qualitat en tot: mès democràcia enes nòstes institucions, mès politiques redistributives que prebotgen era equitat e era coesion sociau, mès competitivitat e trabalh productiu, mès participacion dera societat ena susvelhança des podèrs, publics e privats, administratius e empresariaus… Mès, non èm soleti, ja non èm soleti, e serà ora dejà de promòir mecanismes de cooperacion, coordinacion, lideratge concertat. I aurà bèth dia tanben qu’era virtut guidarà eth prètzhèt public, perque, alavetz, volerà díder que s’auràn creat es condicions de besonh entà compartir un madeish marc etic. Era convulsion des tempsi met sus era taula qu’eth simple interès individuau e egoista non contribuís, de cap des manères, ara mèta d’ua societat justa e prospèra. Era hame de podèr e de sòs, er enganh per ua vida facila (cada còp mès improbabla), era irresponsabilitat, era prepoténcia e era imponitat enes gestions publiques e privades, son motius sufisents entà reclamar un refòrç des institucions democratiques e ua regeneracion etica. I a camins, esturments possibles, ara man: un nau sistèma electorau, normes que prebotgen era transparéncia…, mès sustot un impuls etic qu’implique a tota era societat, perque mès important qu’auer sonque ciutadans formadi, ei que siguen educadi en ua vertadèra exigéncia de justícia, de sentiments boni cap aquerò bon (e ath revès), se non, non mo’n gesseram jamès.
(Diari Segre, 2 de junhsèga de 2011)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada