Vint ans

Ja hè vint ans d’ençà que se reinstaurèc eth Conselh Generau, d’ençà qu’eth pòble aranés artenhec, ara fin, ena epòca contemporanèa, eth sòn autogovèrn. Aué non ac poderíem hestejar se aqueres persones comprometudes damb eth país non auessen possat era reivindicacion abantes e tot d’arribar era democràcia. Ad a eres cau balhar-les eth nòste aumenatge collectiu. An estat vint ans plan profitosi, e eth balanç que en podem hèr ei, en generau, fòrça positiu. Eth principi d’autonomia a permetut conjugar eth besonh d’arreconéisher era nòsta identitat damb ua prestacion mès propèra des servicis e es ahèrs publics. Era commemoracion se produsís, ath delà, en un moment de cambis en govèrn dera maxima institucion, a on eth nau gabinet aurà eth rèpte de reimpulsar era reforma dera lei de regim especiau. Fortunosament, non partim de zèro, com hè vint ans, e aué eth Conselh ei ua institucion joena, mès fòrça consolidada e, en sòn conjunt, avalorada pes ciutadans. Coma se sòl díder, es tempsi an cambiat, e sospiti qu’es politics e es institucions non ac an hèt tant, ara qu’es indignats ocupen es places publiques, mentre era majoria silenciosa cargue damb es efèctes dera cobdícia des arriqui e ressòne encara eth tapatge dera indignitat patida pes deputats que volien accedir ath Parlament, sedença dera sobirania populara. Calerà auer en compde, ara mès que jamès, qu’er imperatiu entà melhorar er autogovèrn e eth sòn finançament non poderà èster ua finalitat en si, senon un esturment de naturalesa etica entà bastir ua societat mès digna e esvitar qu’es henerecles sociaus deth present se convertisquen en ua fractura sociau insauvabla en futur. Es naui tempsi e, sustot, es classes mès fèbles e vulnerables mos ac reclamen.

(Diari Segre, 18 de junh de 2011)