Tastam es dies damb era suavitat discrèta dera rotina. Mos tornam èsters arrotinadi. De viatges, pensam que hèm quauquarren istoric, definitiu e relevant, coma s’arrés mos auesse precedit, mès era Istòria acabe passant a toti peth dessús, sense miraments ne distincions. Dilhèu era vanitat dera glòria postuma permet transcendir era fatalitat deth temps consumat. Mès eth vanitós tanpòc ac condarà mès enlà de sa vida, òbviament. Tanben ei un equivòc pensar-mos, en cada moment, coma ua sotscategoria d’accidents, perque alavetz non compdarie era experiéncia deth patiment. E tot eth patiment istoric semblarie relatiu. ¿Pòt èster relatiu Auschwitz, simbèu, e mès que simbèu, de tot eth patiment (im)possible? Cau tier compde damb eth pes mòrt dera Istòria e reclamar mès atencion, o caritat (e justícia), de cap ara intransferibilitat de cadun, mès enlà dera Istòria o per mor deth dolor qu’era madeisha Istòria a desplegat. Mès aguest ei ara un aute ahèr entath nòste proposit. Tota aguesta dissertacion ei tà díder ua auta obvietat (totun, mos botjam en era): qu’aué torne a èster dissabte e que tornam a atrauessar era tardor. Paradoxaument, era natura, austèra, se desvestís entà afrontar er iuèrn, e es parçans amagadi entre eth huelham comencen a èster mès vedibles. Eri i son tostemp, e es sòns cambis mos convòquen tà d’aquerò qu’i a aquiu, e servissen, atau madeish, entà dar compde de cadun. Semble qu’aquerò qu’i a dehòra ei bèth e infinit, incapables com èm d’artenhe’c. Ei tan immens, que de viatges desbrembam eth proposit de cadun, com se non le vedèssem interiorament. Cau anar tostemp tà dauant, en tot descurbir, un còp e un aute, es enigmes d’ua vida qu’a de besonh mès temps entà èster vescuda e un futur qu’ara, cèrtament, non ei arren.
(DIARI SEGRE, 20 d'octobre de 2012)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada