Contra era pòur

Aguest catastrofisme imperant que paralize eth moviment der amna, era volentat collectiva tà possar eth devier per un camin mielhor. Semble que non i a remèdi e qu’era unica gessuda qu’ei era santa resignacion, baishar eth cap e veir-les a vier. Mercats e governants ja haràn çò qu’agen de hèr, mentre mos encomanen dòsis ingents de pòurs e malurs, perque, ara fin, tot pòt anar piri, e coma es plagues sus Egipte, encara en pòden vier mès e mès àngels exterminadors. Ja diden qu’enguan serà un an de recession, dilhèu de depression, mès lèu de depression collectiva. Cèrtament, er entorn non ei propici entara jòia. Trabalhadors que non trabalhen, familhes a un pas der abisme, petites empreses que resistissen era vida vidanta com ua batalha de dius e eròis. Mentretant, era istòria, e era economia, les passe peth dessús, coma ua maishina imparabla qu’arrase damb tot çò que tròbe: isenda, casa e morau, que tanben ei larèr. Societat espaurida e desumanizada, a punt entara servitud volentària, legitimades ja es involucions sociaus e laboraus. Mos enlumènen es miratges en desèrt dera crisi, en forma de granes chifres e projèctes improbables, perque, quina paradòxa!, mentre acceptam aguest “non i a arren a hèr”, deisham encamardar-mos per propòstes que en d’auti moments desacreditaríem de forma contundenta. Mès enquia a on seram capables d’arribar? Enquia pèrder era alendada? Era soleta pregunta pòt produsir alavetz aqueth punt d’inflexion de besonh, aqueth estat clau que va dera resignacion ara indignacion en vòga que resistís era plaga, s’encare ath malur e plantege un nau devier. Auem carat pendent massa temps, dilhèu en demorar contra tota esperança. Per açò, ja comence a èster ora de pèrder era pòur e d’auer mès confidança abantes que pair Saturn (qu’èm nosati madeishi) se mos empasse deth tot.

(Diari Segre, 25 de hereuèr de 2012)