De viatges mos acace ua estonanta pulsion de destruccion, com de mòrt sense voler morir, un impuls diabolic qu’anulle era volentat, o posse era volentat a un desir irrefrenable d’Immensitat, de Libertat expansiva, qu’amie a negar aquerò de bon qu’en un principi mos genèren es causes dera vida (quauqu’ues, aumens; pas totes, cèrtament). Mès èster dubèrt ara vida ei víuer tara mòrt. E com se d’ua fatalitat volèssem húger, eth còr se precipite ar abisme dera mar inacababla e inacabada, perque era tèrra mos a devengut limitada, irrespirabla, agaçanta, com acaçantes son totes es causes que mos vien a retrobar. Alavetz, arribe eth moment en qué non èm capables de resistir-les. Era tension que sentem, aguesta inquietud, se hè mès e mès grana, enquia comprimir era amna sauvatja, que de tan sarrada e embarrada qu’ei acabe per hèr a petar es rèishes de sa preson diadera, tan arrotinada. Percebem damb intensitat era soletat a on èm plaçadi: era soletat cride ara soletat, com era natura cride ara natura, e mos sabem mès sensibles e, ath còp, mès impertorbables as causes dera tèrra, perque eth tròç de caòs e infinitud que demorèc en nosati d’ençà des tempsi dera creacion renèish damb vigor. Sajàuem de governar-le, mès ara, en aguest precís instant, eth diable ei mès fòrt, astut e audaç. Viuem ua luta constanta, formada per totes es batalhes que cada dia se dan entre era realitat e eth desir, entre eth món e era vida-mòrt. Er amor ei tà nosati massa praube, se podem nadar en Amor immens deth Pair Èter, nòm beròi usat per Hölderlin. Seduccion fatau era deth liurament ath cèu dubèrt, era de balhar-se liurament ar abisme sense hons, ara libertat der Arren, en aqueth Arren incommensurable ath quau mos volem hóner dehòra deth temps, dehòra deth món. Ebé, quina pulsion mès estonanta!
(Diari Segre, 14 de gèr de 2012)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada