Indignadi e illusionadi

Fòrça viles son scenari d’ua protèsta ciutadana, espontanèa, liura e democratica, contra er estat de causes actuau, qu’a portat, pera cobdícia d’uns pògui, ara vulnerabilitat de fòrça gent. I a ciutadans qu’an dit pro. E, malurosament, dilhèu era politica mès institucionalizada non a estat ara nautada entà combàter es motius qu’aué possen era protèsta civica, perque, ara fin, se tà quauquarren a de servir era politica ei tà sostier ad aqueri que non an mès recorsi qu’eth supòrt d’aquerò public. Com didie hè pògui dies er antropològ Lluís Duch, viuem tempsi en qué “s’a produsit ua fractura dera confidança, laguens dera societat”. Fractura dera confidança de cap tà tot tipe d’institucions. Era actuacion des institucions economiques internacionaus, que tanben son politiques, an contribusit ad desprestigi, mès tanben i compde eth trist exemple des politics qu’en lòc de servir ara societat, se n’an acabat servint. Qué podem hèr? Era protèsta pacifica pòt èster ua prumèra gessuda morau. Mès cau un nau compromís politic e civic de cap aquerò qu’ei de toti. Duch daue er exemple deth “testimoniatge”, o sigue, era exemplaritat. Era politica a de tornar as arraïtz, ar apropament ar aute. Per aquerò, com auem comprovat en aguesta campanha electorau, era politica locau encara manten era confidança, aumens er interès: perque ei propèra, perque acabam coneishent lèu de prumèra man quini son es valors e es projèctes collectius qu’encarnen es representants publics. Era illusion compartida qu’auem anat sentent aguesti dies non serie possibla s’es ciutadans non siguèssem vertadèrs protagonistes d’ua volentat entà hèr mès país, entà bastir ua tèrra melhor, damb futur e, sustot, mès justa.

(Diari Segre, 21 de mai de 2011)