Primauères

Es prumères alendades dera primauèra mos pòrten a víuer ua renaishença. A risc de repetir-me, ja hè lèu un an que, en començar era naua sason, i hègem referéncia ací. Inspiracions diuèrses, ues mès avientes qu’ues autes, an impregnat de flaira primaverau diuèrses e variades creacions artistiques, literàries sustot. Coma un recors abituau que torne e retorne, tant coma era sason arribe o tant com eth rebrembe adocit s’escampilhe pera ment creadora. Tanben i trobam, en d’auti encastres mès prosaics, ua volentat de mielhora. Era vocacion de renèisher, que didíem. Un desir renauit explosione damb totes es contradiccions qu’era astènia rigorosa mos permet de hèr a complir. Se hè dificil er esfòrç e eth cansament arrossègue ua vida dilhèu cansada, mès es talents son imperturbables, intactes e purs coma es alendades d’aire clarent e solei coratjós. De dificultats n’ei plen eth camin, que vos vau a condar, mès ua sòrta de moviment dera amna posse a arténher ua naua mèta, un rèpte mès gran e interpellant. De primauères n’i a fòrça, mès n’i a qu’an nostàlgia deth passat… e deth traspàs! Fortunosament, aguesta ei ua nostàlgia mès politica, deth qui desire un autogovèrn coma traspassat, mentre, per contra, fòrça competéncies s’an agut de mielhorar darrèrament. Ara fin, mès important qu’eth traspàs ei assolidar çò que dejà auem, que non ei pas pòc, e dignificar era vida deth qui demore ena tèrra, sustot quan cau predar-se, ara mès que jamès, per aquerò que mos hè a sostier-i, coma eth trabalh e era economia. ¿Non serà que, dempús deth traspàs, ei preferibla era fòrça dera renaishença encetada e era esplendor d’ua naua primauèra collectiva?

(Diari Segre, 26 de març de 2011)