Olimpics

Non sabi se seram olimpics, se auram es jòcs de Barcelona – Pirenèu en 2022 e se, pes sues condicions excepcionaus, era Val d’Aran serà plaçada en lòc que merite laguens deth projècte, a despièch dera fotuda distància que mos separe dera vila que vò èster caplòc der eveniment. Mès Aran ei dejà ua poténcia en encastre der espòrt. Era admiracion mos conquiste quan vedem aquera luta constanta de tanti joeni, e non tan joeni, enes competicions o ena simpla practica der esquí aupin o de hons, ena biciclèta, en patinatge e en tantes disciplines d’iuèrn e montanha a on era Val destaque, e de quina forma! Er espòrt tanben mos definís coma país, qu’a compdar dera sua basa sociau, e massa viatges sense mès ajuda qu’era des entitats, clubs e familhes, s’a predat en hèr des nòsti mainatges exemples viuents d’esfòrç, perseverança e entrega totau de cap tà ua vida dificila. Mès eth camin ei caminat e, damb eth risc dera decepcion e eth uet d’un pervier que dilhèu non serà, ei vertat qu’es auti, simples espectadors, mos sentem convocadi a un prètzhèt collectiu entà qu’er exemple perdure e un futur mielhor guanhe era partida ara fin. Calerà sajar tanben qu’eth sacrifici d’aué non sigue pas ua pèrta de libertat, intima e personau, senon que devengue, en tot cas, ua liberacion, un punt d’enguarda mès ample, mès gran. Pr’amor d’açò, eth projècte de candidatura pòt èster un revulsiu, ua excusa entà campar-mos e mesurar era nòsta capacitat collectiva, coma país e coma Pirenèu amassat de cap tà ua mèta comuna, ena vertebracion orizontau, ena sinergia d’estratègies, en ahèrs tan concrèts e indispensables coma era mielhora des comunicacions. Alavetz, non seram olimpics, seram estratosferics.

(Diari Segre, 29 de gèr de 2011)