Gratuïtat

Aguesti dies de nadalets mos amien tot soent tà un impuls irrefrenable de proposit d'esmenda. Non ei pas mala causa. Mès fòrça viatges genèren tanben ua sòrta de desirs incredibles en quauqui mortaus que, ath long der an, hèn tot çò de contrari de çò qu'ara mos prediquen damb un arridolet forçat. Mès, qué vos vau a díder! De contradiccions n'ei plea era vida, en tot començar pera pròpria, e, totun, ei preferibla era vertat d'ua contradiccion onèsta e conscienta dera sua realitat fragila... Mès enlà des altruïstes desirs, autentics o non, semble mès fotut deishar-mos pèrder eth valor, era vertat, era felicitat pròpria d'ua vida que bèth còp a aquerit en sòn sens vivéncies de causes tan estonantes coma era gratuïtat. Semble mentida qu'en ua societat a on tot, absolutament, ei banau marchandisa, ath servici d'ua règla inquebrantabla d'intercambi e usatge, sauvada peth diu deth mercat, que n'en tempsi de crisi capitalista ei contradita ne encara mens extradita, mès lèu apuntelada de forma lèu dictatoriau, quauquarrés plantege era possibilitat, en uns moments, d'ua practica favorabla ad aguesta gratuïtat. Ne en Nadau ei reclamada, ne de forma ipocrita. N'i a que pensen qu'era gratuïtat forme part deth reclam d'ua ofèrta comerciau. E ei normau, se jogam aguest jòc entà etiquetar tot ce que i a damb eth prètz de çò qu'a deishat d'auer valor. Totun, ara mès que jamès, en aguesti tempsi dificils, encara ei mès de besonh. O es tempsi ben pòden èster ua excusa entà hèr-la a reviscolar. Coma? Coma liura entrega sense retorn e radicau compromés collectiu. Aquera ei era gratuïtat que mos manque. E dilhèu ja ei ora de deishar-la d'escríuer e començar a apréner d'aqueri que cada dia se dan ath servici des que patissen malurs. Sense arren a cambi.

(Diari Segre, 2 de gèr de 2011)