Sindròme de Poppea

Poppea represente era ambicion sense limits; utilize era fòrça d’Eros entà conquistar a Neron e hèr-se damb es retnes der Empèri. “Aguesta hemna ac auie tot mens era onestetat”, s’a dit d’era. Dempús de veir, escotar, era sua incoronazione (Monteverdi, 1642), representada per prumèr còp en Licèu, ei mès facil compréner (an passat tres sègles!) qu’en açò dera politica i a dus tipes identificables: es qu’an hame de poder e le vòlen arténher e mantier-s’i a quinsevolh prètz e es que les posse eth besonh de cambiar es causes entà assegurar un present e futur mès abitables, mès confortables. Coma non i a ne blancs ne neri, aguesti tipes transcendissen tot soent era division tradicionau de drèta e quèrra. Era activitat politica ei provisionau: aué i ès, deman sei cap; mentretant, en aguest prètzhèt de pas, er objectiu entà arténher eth poder ei tan comun coma legitim. Non i a societat sense relacions de podèr; totun, entà nosati, se tracte de hèr-les çò de mès democratiques possibles, açò ei, tant en aqueriment coma en exercici deth madeish, eth sistèma obligue ara onestetat damb un madeish e damb qui se deu, eth ciutadan. Quan non ei atau, es poppees de cada dia mos menacen damb cants de sirèna e provocacions insolents. Ara qu’i pensi, dilhèu era desconfidança naturau que genèren, de viatges, es iniciatives de recuperacion dera memòria istorica, qu’ara impulse eth Conselh Generau, pòt devier ua oportunitat de desvolopament, en present, d’ua cultura democratica qu’amasse era discrepància per miei deth respècte en un orizon etic. Era victòria sus Poppea!