Pèlops

Er aire refrescant buhaue ena cara, en baishar era còsta tot viste. Anaua en bicicleta de montanha, dempús de quauque temps sense gahar-ne cap. Hè tant de temps que semble qu’ac condi com s’era sensacion m’auesse estat inedita: aqueth hóner-se damb era natura, tanben en esfòrç dera pujada, quan tot se paupe a còp de sudor. Incapable d’embarrar-me en un gimnàs, pòt èster aguesta ua auta bona practica en art esportiu. Prumèr güege, e en acabar demores tot solatjat, en patz. Veiram. Damb era paraula art, voi díder abituda, un èster adret en aquerò que hès: èster virtuós, com diderien es grècs antics, as quaus tostemp i hèm referéncia ineludibla. N’i a fòrça en país que, dilhèu convidadi per aguest bèth entorn, se dan ar espòrt, en aqueth córrer tà naut e tà baish, a pè o en bicicleta, de forma plan admirabla, de forma constanta, de viatges obsessiua. En fin, non vau a descurbir jo ara ua experiéncia dera quau fòrça adrets ena matèria me’n poderien impartir ací leçon lèu lèu imborrabla. Perènnes son es paraules des grani poètes dera Antiguitat en tot laudar es sues “virtuts excèlses”. Pindar n’ei eth maximum exponent damb es sues Olimpiques, prèstes a aclamar ath diu, ar eròi, d’“ample podèr” e beresa exaltada, ena “institucion” des Jòcs Olimpics, a on se dirimís era glòria e era victòria, tot eth “vigor des òmes” com Pèlops, de fama resplendenta e “fatiga constanta”, ath quau li “reludie era espatla embelida d’evòri” quan Posidon s’enamorèc d’eth. Le raptèc e l’ascendic tath cèu damb es dius. Auec de baishar tath “linatge des òmes”, en auer-les aufrit “eth nèctar e era ambrosia” que l’auien hèt immortau. Com saben es ciclistes, i a queigudes fatals. Pèlops tornèc tara cuerta vida, mès aumens siguec venerat tà tostemp en santuari olimpic.

(Diari Segre, 19 de mai de 2012)