'Quo vadis?'

Acabam era setmana damb er ai en còr. Tot s’a precipitat enes darrèri dies, enquiath punt qu’era situacion de desgovèrn ei aué mès acusada que jamès, com a soslinhat quauque analista inclit de bèth diari qu’encara se pòt liéger. Dera monarquia caçaira (definitivament a deishat d’èster tabú) ara empresa multinacionau expropiada, es hèts an cavaucat sus un corrent de hons de mutilacions mès grèus entara majoria sociau. Ja sabetz: damb era excusa dera contencion e era “racionalizacion” dera despena, que tanplan son de besonh, s’implante imparable un modèl regressiu de societat: mens educacion e mens sanitat publiques, mens drets laboraus e mens trabalh, alestidi toti eri damb ua amnistia fiscau entàs defraudadors e er exemple pòc edificant des nòsti governants, d’ací e de delà, que predicauen ua causa abantes de governar (mès trabalh, non ath copagament sanitari ne ara pujada d’impòsti, eca.) e ara ne practiquen ua de contrària ara prometuda en periòde electorau, quan era crisi ja ère ben reau e crua. Cau reconéisher qu’eth contèxte economic s’a deteriorat e qu’es politiques s’i an d’adaptar, mès era obsession unica e exclusiva des conservadors des nòstes contrades e es de mès enlà entà contier eth deficit sonque hè qu’apregonir era nòsta feblesa e eth malur dera desigualtat. Ei objècte de debat tot soent era desorientacion que viu era quèrra e, en particular, era sociaudemocràcia, que, òc, massa viatges mos a falhat, mès tanpòc era dreta espanhòla, catalana e aranesa va sobrada de capacitat entà afrontar era complexitat presenta. A estat ridicula e infantila era sua apòsta per “trèi-te tu, que non en servisses, entà méter-m’i jo, qu’ac apariarè”. Aué eth panorama ei desolador, e ja arrés, n’es politics des eroses promeses, sap tà a on vam. Eth Quo vadis? que torne a interpellar-mos.

(Diari Segre, 21 d'abriu de 2012)