Ei epòca de hèstes enes pòbles, quan es hèstes consèrven encara un shinhau eth sòn origen ancestrau, restacat damb era renovacion annau d’ua societat. En tempsi durs coma es nòsti, a encara mès vigéncia eth besonh de renauir an a an e generacion a generacion era solidaritat, es laci d’amistat e “comunion” damb es vesins, damb es que mos visiten, damb es estranhs, com diderie er antropològ Carles Feixa. Atau se bastís era tradicion, quan sabem recrear, ara e ací, quauquarren de valurós, que dejà es nòsti vielhs recreauen d’acòrd damb eth sentiment dera sua epòca. Ua societat ei mès fòrta alavetz, ena recreacion d’aquerò que vau era pena e refèrme era equitat des sòns membres non sonque damb un volentarisme mès o mens bondadós, senon damb era promocion dera igualtat d’oportunitats per part des podèrs publics, perque damb mès igualtat, i aurà mès seguretat, mès benèster e coesion. Es henerecles sociaus se tensionen fòrça en moments de crisi, e aguesta, en lòc d’afavorir en prumèr lòc ua guèrra entre classes, accentue eth combat entre es mès febles (praubi contra praubi). Açò vò díder: òdi ar aute, trabalhador o immigrant, perque, ath delà, se considère que “mos pane es ajudes sociaus”, mentre es donades demòstren tot çò de contrari. Era dreta se’n trè profit e era masca tanben. Dempús dera sanitat, retalhe era educacion, que da oportunitats de futur as joeni damb mens recorsi, e revise, de forma fòrça improvizada, era renda minima d’insercion. Çò de grèu ei eth hons ideologic que empare aguesta politica, perque ara fin pense era nòsta dreta qu’eth praube ei praube perque eth s’ac a cercat, maldit feniantàs, mentre, es auti, erosi, mo’n vam de hèsta.
(Diari Segre, 13 d'agost de 2011)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada