Bach

Ja sabem qu’era Setmana Santa ei temps de processons (pensi ena de Bossòst) e concèrts de musica sacra, entre d’auti elements qu’era sàvia tradicion a sabut mantier cada an. Non manquen jamès es passions de Bach enes programes culturaus des granes ciutats. Tan solemna era de Sant Matèu, tan intima era de Sant Joan. Semblen depurar er estil dirècte des evangèlis. Era simpla narracion deven pregària, e era possibla desconfidança s’esvaís e acabe estant probabla interpellacion. Quan escotam era musica de Bach, e la tornam a escotar (perque non ac podem deishar de hèr), demoram damb còr adocit, contengut e liberat ath temps. Dilhèu quauque venedor de prozacs parlarie de tranquillitat d’esperit. Pòt èster. Ei vertat que, ath principi, ua inquietud mos agace e mos hèr a estornejar, mès, ara fin, se sòl daurir ua henerecla d’esperança. De viatges, mos ven en forma de timida alendada, e alavetz mos dèishe, dauant des sues pòrtes, tot estordidi, en tot badar, coma mainatges innocents a punt d’arténher era man d’un adult, en un acte de gòi anticipat que se fruste coma recerca insauvabla. Musica de dificil equilibri entre emocion e contencion. Non ei expansiva, coma era que mos pòden regalar es romantics, ei era de Bach ua musica que se hique ben laguens e da ua auta mesura des causes: dilhèu era unica possibla, en miei dera adversitat. Diden qu’era musica ei frut deth diable, e eth topic mane qu’era de Bach ei òbra de Diu. Mès, en aguesti ahèrs der art, qui ei Diu e qui eth diable? “Eth món occidentau a dat lum e a bastit es sues òbres mès beròies d’ençà der esperit dera religion”, assegure Hans Urs von Balthasar. E pòt èster, com tanben qu’es òbres mès beròies neurissen er esperit e de viatges ne hèn a nèisher un de nau. Mès açò ja ei matèria d’un aute article.

(Diari Segre, 23 d'abriu de 2011)