Qu'èm çò qui èm

"Qu'èm çò qui èm", que canten es de Nadau. E era cançon a devengut un simbèu dera superviuença des pòbles occitans. Un imne ar orgulh d'èster. Ath nòste capinaut, que tanben en podem díder, e me shaute plan era paraula, pr'amor que te place plasticament en aqueth punt d'enguarda que sonque pòt balhar era expression dera altivesa non autoritària, generosa e segura entà un madeish. Aué culminen en Madrid es celebracions deth capinaut d'èster omosexuau, engoan damb especiau incidéncia ena "visibilitat des lesbianes". Per qué orgulh? Ei era respòsta ara umiliacion. Era afirmacion retorica dera realitat des gais que viuen era sexualitat damb naturalitat, libertat, serenor e gòi, a despièch de que a mès d'un li còtz e li putz, dilhèu perqué ac vò tastar... Arrés non ei contra era omosexualitat, coma tanpòc arrés non ei racista. Mès... Tostemp, ara seguida, ven era adversativa. "Mès açò non ei naturau". "T'agradarie qu'eth tòn hilh...?" Son expressions qu'entenem quan se plantege eth tèma. E enquia ei facil d'usar era condicion coma ensult o atac entà estiéner era sospita.

Es manifestacions pòden èster istrioniques, antiestetiques. Son lhòques e isteriques, de ben segur. De "chulazos" de tan plan que òc! Totun, que mòstren tot aquerò qu'a estat acornerat, isolat, amagat, aucit e tot. Encara en fòrça païsi e contrades. Son un idòl erós (gai), hèsta de "lo gai aimar": èm mariques, e qué? Ací èm, ara lum publica, e ja sabem que çò qu'existís, ei. "Ei lo que i a", en tot rebrembar un aute lèma erós. E era manifestacion, es hèstes, es discursi, es vivéncies personaus explicades, pòden ajudar as umiliats, e a dilhèu (ei ironia, ei ironia) convidar a quauqu'un entara reconversion exquisita, per dispariona, minoritària e sublima, contra ua vida mediòcra e "normau". E que pòden bastir un contèxte mès favorable, melhorar es situacions dificiles d'encastres que coma eth rurau pòden devier asfixiants. Per aquerò a sentit eth capinaut. Pr'amor qu'èm çò qui èm.