Occitània ei eth país que jamès a pogut èster, era nacion impossibla e anacronica, perque Occitània moric fòrça abantes deth naishement politic deth concèpte de nacion. Aguesta ei dilhèu era vertadèra illusion occitana. Mès, ei era lengua era clau dera sua esséncia, e per tant, dera sua existéncia, coma espaci culturau compartit. Era lengua, es lengües, non ei pas dera tèrra; ei des ciutadans e es ciutadanes que la parlen, l'aimen e la senten. D'aquiu, era reivindicacion imperiosa per qu'es podèrs publics la reconeishen, la promocionen, la normalizen, perque assegurar era sua superviuença ei respectar çò de mès pròpri qu'as ciutadans e as ciutadanes d'aguestes contrades mos aperten, donques era paraula cree mon e sense ua lengua, se'n van tà tostemp er encastre calid que mos permet èster çò qu'èm. De Carcassona a Aran, de Besièrs a Tolosa, anem òc! Per la lenga occitana!
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada