Era exposicion d’enguan dera Fondacion, com se li coneish ara nòsta fondacion deth Musèu Etnologic, ei dedicada as cabanes comunaus dera Val d’Aran, en tot seguir era sua linha de recerca e difusion deth patrimòni deth país, gràcies ar esfòrç e era dedicacion dera junta e es collaboradors que participen ena revista Tèrra Aranesa. Recebi era carta de rebrembe dera presidenta e me’n vau tà Arties tà visitar era mòstra. Campi abantes eth huelheton informatiu, qu’a per portada era cabana d’Uishèra presidida, ath hons, peth massís imponent dera Maladeta. Un còp en pòble, era glèisa de pèira refrescanta de Sant Joan, espaci expositiu de tostemp, me sauve dera calorassa d’aguest dia d’agost. Talament, com se siguesse ara era cabana que balhe arrecès, usclat com sò pes ahlames der ostiu ena montanha, mès dirèctes e incisives. En aguesta epòca toristica, vau era pena rebrembar ua obvietat: qu’es cabanes, bastisses plan umils e senzilhes, se lheuèren tà sauvar deth rigor e era duresa dera nauta montanha as pastors e tanben as caminaires e caçaires, a on i passauen era net. Ath long deth desèrt des tucs pirenèncs, era cabana da ath caminaire un punt de referéncia, perque ei eth refugi, coma lòc sagrat, qu’acuelh era anma perduda en sa soletat infinita. Martin Heidegger, “pastor der èster”, passaue longues sasons en sa casa-cabana de Todtnauberg, ena Sèlva Nera. Aquiu “naut” bastie eth sòn pensament complèx, neurit tanben pera sua activitat universitària, aquiu “baish” ena ciutat. Sabie qu’ei faussa era contraposicion entre provincialisme e cosmopolitisme, perque, de tant en tant, auem de besonh demorar ena cabana, arraïtzada ena lei pròpria dera montanha, abantes de tornar tara masèga deth hons dera val.
(Diari Segre, 11 d'agost de 2012)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada